Allereerst wil ik mijn vrouw en gezin bedanken die altijd achter mij staan in mijn keuzes en mij daarin ondersteunen!
Persoonlijke groei gebeurt buiten je comfortzone
Het is een hedendaags topic, overal komt het voorbij en wordt het besproken. Het lijkt allemaal vrij eenvoudig van een afstand maar ben je weleens iets aangegaan wat buiten jouw werk/privé omgeving ligt en waar je je daadwerkelijk in het onbekende gaat bevinden?? Want buiten je comfortzone gaan is niet iets wat je kan ervaren door erover te lezen. Het is iets wat je daadwerkelijk zelf moet ondervinden en soms de pijn voelen die daarmee is gemoeid.
Waarom
Graag wil ik met jou mijn verhaal delen en eventueel andere inspireren of aan te sporen om ook eens buiten je comfort zone te treden.
Waarom LinkedIn?
Persoonlijke groei maak je in mijn mening niet alleen in je werkomgeving. Alles wat je doet, dus ook privé, definieert wie je bent. En de persoonlijke groei die je privé kan maken, helpt je soms zakelijk ook om verder te komen. En ook dat hoeft niet altijd perse. Persoonlijk wil ik graag gelukkig zijn in wat ik doe en dat is de mix van privé en zakelijk die hierin bij elkaar komen. Mijn motto is dan ook: Doen waar jij je goed bij voelt. Klinkt makkelijk maar is het niet altijd!
Persoonlijk ben ik van mening dat het goed is om je soms in het diepe te gooien om daar vervolgens rijker uit te komen qua inzicht in jouw eigen persoonlijkheid. Want groeien gaat met vallen en opstaan en dat is nu juist de zelfreflectie die nodig is om door te kunnen.
Ik ben dan ook heel erg benieuwd naar jouw verhaal!
Mijn verhaal!
Iets minder dan een jaar geleden had ik besloten om mee te gaan doen aan een trailrun door de bergen. Destijds 44km met +/- 2000 hoogtemeters. Ik ben van nature geen makkelijke loper om nog maar niet te spreken over de hoogtemeters die lastig te trainen zijn in het Oosten van het land. Daarnaast heb ik nog nooit een marathon gerend. Mijn langste afstand was 25km in een grijs verleden.
Na wat onderzoek ben ik rustig aan de gang gegaan met hardlopen. In eerste instantie begonnen met een klein aantal km-ers per week en dit eenvoudig elke week met 5/10% uitgebreid. Aangezien er na een aantal maanden geen verbetering in kwam qua tempo/hartslag ben ik opnieuw onderzoek gaan doen en kwam erachter dat de tempo’s die ik liep veel te snel waren en daardoor niet goed uitgerust was. Toen ben ik begonnen met het 80/20 schema. 80% rustig en 20% op de volle 💯 procent. Dit wierp snel zijn vruchten af en naast dat ik beter uitgerust was kon ik eenvoudiger op hoger tempo lopen en liep ik op lager tempo sneller met dezelfde hartslag. Natuurlijk zijn dit kleine verschillen maar verschil was er. Voor grote verschillen zul je toch langer en consistent moeten blijven werken om betere resultaten te zien.
Setback!
Na 7-8 maanden zat ik op 80km per week en voelde ik mij erg sterk. Overmoedig noem ik het achteraf. Ik begon naast het hardlopen ook met meer krachttraining en besloot ook heuveltraining te doen op de Lochemseberg. Eerst een klein rondje van 10,6km, gevolgd door een halve marathon over de Lochemseberg en die week erna nog maar een keer. Tussendoor was ook nog de 30km in Vorden die ik even had meegepakt. Dit resulteerde helaas in een overbelasting. Ik kreeg blauwe tenen van de druk die tijdens het vele lopen op je tenen uitgeoefend werd en daarnaast kreeg ik pijn in de knie en had ik een zenuwbeknelling in mijn voet. Dit is zeker niet bevordelijk voor je zelfvertrouwen wanneer het heel lekker gaat en vervolgens er overal pijntjes optreden.
Mindset
Met nog 2 maanden voor de boeg en een blessure waar ik best onzeker van werd heb ik die dag wel 10 fysiotherapeuten gebeld. Waarom 10 zou je denken? Ik wou perse direct ergens terecht kunnen, er was immers geen tijd te verliezen. Honderden euro’s waren immers gespendeerd aan de reis en de benodigde spullen maar het allerbelangrijkste, de belofte aan mijn neef van 20 om deze uitdaging samen te doen. Ik kon toch immers niet falen en onze afspraak niet nakomen?
Gelukkig kon ik diezelfde dag terecht bij FysioVorden die mij uitvoerig nagekeken had en met de conclusie kwam dat mijn rechterbeen/heup niet zo flexibel was als mijn linker. Hierdoor vond er overcompensatie plaats wat resulteerde in overbelasting.
Zelfvertrouwen
In een periode van 4 weken met veel rekken en stretchen en een veeltal van oefeningen van mijn Fysio Corinne, begon ik langzaam weer mijn zelfvertrouwen te winnen. Ik had nog wel wat terugval in vertrouwen vanwege pijntjes maar de Fysio kon mij met een gerust hart vertellen dat het geen kraakbeen of ander letsel was waardoor ik voorzichtig weer kon opbouwen. Ze adviseerde ook om rustig verder op te bouwen, ondanks de pijntjes die ik voelde.
Opbouw
Met nog een kleine 4 weken voor de trailrun kon ik alleen nog maar voorzichtig opbouwen. Ik moest voorzichtig mijn km-ers uitbouwen, moest rustig aan doen met interval training maar kon wel wat meer krachttraining doen voor de benen met de oefeningen van de fysio. Al met al is het toch gelukt om in die 4 weken uit te bouwen naar 60km/week met daarin nog 2 lange runs met mijn neefje om daar het mentale aspect te doorlopen
Mentale Aspect
Een aantal km-ers lopen is met een beetje training niet zo moeilijk. Maar als je wat verder gaat zul je met wat zaken rekening moeten houden. Denk aan het aanvullen van voeding en je vochtbalans. Ook wanneer je verder dan 30km gaat zul je merken dat je energie langzaam opraakt en dan is de vraag, en nu? Dat gevoel wou ik mijn neef graag laten voelen voordat we zouden afreizen naar Garmisch Partenkirchen. We deden dit in een run van 37km waarin we 13km naar de Lochemseberg zouden rennen. Vervolgens hikend/rennend over de Lochemseberg heen om daarna aansluitend weer terug naar huis te rennen (13km). Het was een mooie training waarbij het mentale aspect zeker om de hoek is gekomen en hij in ieder geval heeft gevoeld hoe het is om langer op pad te zijn en om dan door te zetten.
De reis
Op woensdag zijn we vertrokken richting Garmisch. Alle uitrusting die verplicht benodigd was nagelopen en afgevinkt. Denk aan een vest met minimaal 1,5liter water, droge kleren met een warme muts en wat medische zaken mocht er wat gebeuren. Daarnaast wat wandelstokken die zeker van pas zijn gekomen bij het beklimmen van de berg.
Op de dag van de run moesten we om 05:30 al verzamelen bij de bussen om af te reizen naar de start. Dit betekende om 04:00 opstaan om wat pasta te eten en zo de dag te beginnen. Om 07:20 begon de trailrun en wat was het druk en wat was de omgeving mooi. De eerst 22km gingen fluitend voorbij. Bij 22km kwam de klim naar de top en bij km 30 waren we over de top heen. Dit had aardig wat energie gekost. Vervolgens regende het en moesten we beginnen met de afdaling. Dit waren paadjes met hele gladde stenen en steile wegen omlaag. Ondanks we dachten na het behalen van de top wat snelheid te kunnen maken op de weg naar beneden kwamen we bedrogen uit. Het kostte veel concentratie om niet te vallen en de knieën en bovenbenen deden erg pijn tijdens het afdalen over de steile wegen. Beneden aangekomen was de energie aardig op en moesten we nog 2,5km over de weg rennen die toch wat langer aanvoelde.
Uiteindelijk gefinisht na 7 uur en 15 minuten en daarmee kunnen we terugkijken op een hele mooie ervaring. Een mooie reis die ik kon delen met mijn neef Fabio waarin we samen buiten onze comfortzone gingen en met veel trots naar kunnen terugkijken.
Mocht je het leuk vinden om jouw persoonlijke verhaal te delen dan sta ik daar zeker voor open en lijkt het mij leuk om eens contract te hebben!
Fijne dag!
Nogmaals bedankt voor de goede begeleiding Corinne tijdens mijn blessure!
Comments